Bij de buren een paar huizen verderop was een baby geboren en vrienden en familie hadden een groot spandoek langs de weg gezet. Ik moest vanuit de auto twee keer goed kijken, maar het stond er echt: “Nummer drie is hier / wij wensen jullie veel plezier / bij het maken van nummer vier.” Wauw! Zo ingetogen en bedaard als de plaatselijke bewoners hier kunnen zijn, zo uitbundig en uitgesproken zijn ze in hun teksten en keuzes voor felicitaties langs de weg.
Spandoeken met op de persoon toegesneden gedichtjes of de oproep om te toeteren, foto’s op lantaarnpalen of ooievaars die al dan niet door het raam lijken gevlogen, komen we regelmatig tegen. Wie op het platteland een jubileumjaar viert, treft bovendien op zijn verjaardag niet zelden een grote opblaaspop in de voortuin aan. En die heeft meestal een schunnig karakter. Al dikwijls zag ik een enorm opgeblazen mannelijk geslachtsdeel met opvallende ballen in tuinen staan, met daarop het bord ‘Ouwe lul’ of ‘Van harte, pik’. De ‘ouwe zak’ is net even iets minder expliciet, want die heeft daadwerkelijk de vorm van een juten zak. Ook heb ik twee sexy benen gehuld in netkousen zien liggen, die een vierkant omklemmen met daarop de tekst ‘Ouwe doos’. Op de website van een lokale verhuurder worden de items aangekondigd als ‘een beetje onbeschofte opblaaspoppen, waarmee je iemand echt even te grazen kan nemen’ of ‘waarmee je je vriend of vriendin eens goed voor schut kunt zetten’. Ik zou er zelf niet heel vrolijk van worden om er op mijn verjaardag tegenaan te kijken, maar hé: smaken verschillen en humor is persoonlijk!
Wie op het platteland een jubileumjaar viert, treft op zijn verjaardag niet zelden een grote opblaaspop in de voortuin aan
Prins Bernhard schijnt een van de eersten te zijn geweest, die op zijn vijftigste verjaardag in 1961 een grote, opgeblazen Abraham in de tuin van Paleis Soestdijk aantrof. Lang voor die tijd kreeg iemand die vijftig werd een broodpop in de vorm van een oude, wijze man. Later werden er vruchten, noten en andere ingrediënten aan het deeg toegevoegd en nog weer later werd de pop van cake gemaakt en versierd met marsepein, glazuur en chocolade. De pop was gemaakt om te eten, als een bijzondere verjaardagstaart voor de vijftigjarige.
Bij het zien van de spandoeken en opblaaspoppen denk ik nog weleens terug aan mijn werk bij een lokaal zalencentrum hier op de Veluwe. Ik herinner me een spel waarbij een kersverse bruidegom geblinddoekt aan blote benen moest voelen om zijn bruid te herkennen. Maar ook zijn schoonmoeder zat met haar rok omhoog tussen de kandidaten. Ook zijn er talloze verhalen over ‘humor’ richting het pasgetrouwde stel. Alle meubels in het huis, dat voorafgaand aan de bruiloft zorgvuldig is ingericht, van boven beneden verplaatsen en vice versa. De hele benedenverdieping met heliumballonnen vullen, zodat je na je trouwdag onmogelijk naar binnen kunt. Of de mat op de kruipruimte weghalen, zodat de bruidegom die met zijn echtgenote in zijn armen over de drempel stapt een heel eind naar beneden valt.
Grappig? Hm, ik vind het nogal meevallen. Maar het hoort kennelijk bij de lokale gewoonten en gebruiken. Wat een geluk dat wij een heel eind van de doorgaande weg afwonen, aan het einde van een doodlopend paadje. Weinig lol aan om hier een spandoek of opblaaspop neer te zetten. Toch denk ik dat ik voor de zekerheid mijn vijftigste verjaardag maar elders vier.
Deze column is eerder verschenen in Landidee (april 2024, nummer 4), een uitgave van Vipmedia.
