Het leidde bijna tot een echtelijke ruzie. Afgelopen winter was de eerste winter op het platteland zonder de vele werkzaamheden van een verbouwing en andere omvangrijke klussen, waardoor mijn man het idee had opgevat de bomen en struiken op ons terrein eens flink onder handen te nemen. Broodnodig onderhoud volgens hem, anders zouden deze bomen zeker veel te groot, een totale warboel of prooi van blikseminslag worden.
Een rij knotwilgen langs de toegangsweg plus de heg eronder werden middenin januari, toch al zo’n saaie en grijze maand, grondig ingekort en uitgedund. Ik kon er bijna niet naar kijken: zo kaal en keurig vond ik het geworden. Ik had mijn man meermalen op het hart gedrukt om de heg niet aan beide kanten te snoeien; dan zou er namelijk beslist inkijk ontstaan. Dat de dichtstbijzijnde buren op minstens honderd meter wonen en dat er vrijwel nooit iemand over het doodlopende weggetje naar ons huis rijdt die niet toch al in onze tuin gaat komen, deed er niet toe. Het ging om het idee en totale privacy was de wens.
Ik kon er bijna niet naar kijken: zo kaal en keurig vond ik het geworden
Een week later kwam ik opgewekt thuis met een immense bos tulpen van de markt, toen ik zag dat mijn lief de wilg bij mijn kantoor tot aan de kroon van alle zijtakken en vogelnestjes had ontdaan. Ik ontplofte. Ik had zo vaak gezegd dat ik zo houd van het uitzicht op de vogeltjes die er een nest in maken of van de vetbollen snoepen, van de rommelige structuur en van de overhangende takken over het pad. Mijn man bleef beweren dat het zo weer zou zijn aangegroeid en dat nu en dan grondig snoeien echt nodig was voor de gezondheid en de levensduur van de boom, maar ik vertrok briesend op hoge poten naar binnen.
“Snoeien doet groeien!”, zei een vriendin luchtig, toen ik mijn beklag deed. Met pijn in mijn buik keek ik naar buiten. Naar de knotwilgen met hun kale bolletjes, naar de heg waar ik bijna doorheen kon kijken en ook naar de grote border voor het woonhuis. Afgelopen najaar trok daar een tuinman op een graafmachine doorheen, omdat hij beweerde dat de bodem uitgeput was en er maar één ding op zat: overnieuw beginnen.
Hij beloofde me alle levensvatbare beplanting zorgvuldig uit te graven en terug te zetten als hij eenmaal een nieuwe laag bemeste tuinaarde over de border had gestort en verdeeld, maar maandenlang kon ik niets terugvinden van de oude, lieve planten waarop ik zo dol was. De links en rechts opgeschoten Verbena, de grote bossen kattenkruid, de zichzelf vrolijk uitzaaiende akelei en de vele geraniums rondom het terras: alles leek weg. Ik hield er een ontzettend rotgevoel aan over en keek de hele winter over een kale en in mijn ogen compleet geruïneerde border uit.
Maandenlang kon ik niets terugvinden van de oude, lieve planten waarop ik zo dol was
En nu moet ik dus geduld hebben. Erop vertrouwen dat in de loop van deze zomer de tuin vol staat met weelderige planten en geurende bloemen en dat bomen en struiken weer vrolijk zijn uitgelopen. Ik houd van borders vol bloei, waarin beplanting lekker vol groeit en naadloos in elkaar overgaat. Van tuinen zoals je bij Engelse cottages ziet: rozen rommelig over een pergola, de blauwe regen enthousiast klimmend tegen de muur bij de voordeur, bossen vol zonnehoedjes tegen een hek.
Juist die losjes ogende beplanting schijnt het bewerkelijkste te zijn en heel veel zorg en onderhoud te vragen. Maar snoeien doet groeien? Het zal nog wel even duren voordat ik die uitspraak omarm!
Deze column is eerder verschenen in Landidee (mei 2022, nummer 5), een uitgave van Vipmedia.
