Mijn man en ik verhuisden in april 2020 van een levendige winkelstraat op de Utrechtse Heuvelrug naar het buitengebied van Epe, aan de rand van de Veluwe. Daarmee viel onze keuze voor de rust en ruimte van het platteland vrijwel gelijk met de uitbraak van corona. Het zelfverkozen isolement kreeg een extra dimensie en onze nieuwe regio en wij bekeken elkaar aanvankelijk op afstand.
Zo kwam het dat wij pas afgelopen zomer ons eerste tentfeest bezochten. In een weiland in een nabijgelegen buurtschap verrees een grote witte tent met daarin een podium, een loket voor de verkoop van muntjes en natuurlijk een bar. Buiten de tent werd een mini-kermis opgetuigd voor buurtgenoten onder de 18 en er was een stormbaan van opblaasbare kastelen.
Die vrijdagavond fietsten wij nieuwsgierig richting het feestterrein. Op social media had ik al diverse beelden van de dagen ervoor gezien: een lokale toneelvereniging had de ouderen vermaakt, er was een darttoernooi georganiseerd en op het feestterrein hadden die middag nog grote jongens met serieuze gezichten aan spijkerbroeken gehangen. Het eerste wat ik die avond zag in de rij bij de ingang was een T-shirt met de opdruk ‘Geen gemekker, bier is lekker!’. T-shirts bleken sowieso de dresscode; mijn man viel met zijn roze poloshirt enigszins uit de toon. Dat ik voor het gemak voor sneakers had gekozen, bleek juist een uitstekende zet. Van de honderden mensen had slechts één dame hoge hakken aan. Jongens op klompen telde ik een stuk vaker.
Eenmaal in de tent was iedere vorm van communicatie onmogelijk door de kneiterharde gitaarmuziek van de band. Bier drinken dan maar en kijken hoe onze ‘nieuwe’ buurtgenoten zich vermaakten. Na rocksongs van Metallica, Elvis en Bökkers was er ineens een nummer over een kinderboerderij. Een volwassen man in een pluche konijnenpak stormde het podium op en maakte gekke dansjes tussen de muzikanten. En was dat nou een oranje plastic wortel rond zijn nek? Nee wacht, het bleek een vuvuzela. En hij kon er nog geluid uit krijgen ook.
Iets voor middernacht kwam een corpulente volkszanger, de hoofdact van de avond, het podium op. De houten vloer van de tent stroomde vol, bier vloog door de lucht en de zanger tikte vanaf het podium geroutineerd de naar hem uitgestoken handen aan. Ineens waren we bij een popconcert. De gezongen liedjes waren ons onbekend, maar bleken niet al te ingewikkeld en al snel zongen we uit volle borst mee over het gemis van een vrouw met de naam Kali.
Een half uur later vertrok de zanger. Ik ruilde onze laatste muntjes in voor een laatste biertje en raakte bijna bekneld in het minuscule festivaltoilet. Toen vonden we onze fietsen terug in het weiland en slingerden door de pikdonkere nacht naar huis.
We hebben die avond geen nieuwe buren leren kennen. Maar we hebben wel de buurt weer wat beter leren kennen. Vlak voordat we in slaap vielen, hoorde ik mijn man nog iets zeggen, wat mij een uitstekende nachtrust bezorgde. “Ik had vanavond heel goed mijn cowboylaarzen aangekund.”
Deze column is eerder verschenen in Landidee (november 2022, nummer 9), een uitgave van Vipmedia.
