Ik had sjans. In de bus in het centrum van Londen bleven mij de mooiste bruine ogen die ik ooit gezien heb stralend aankijken. Tenminste, als ze onder de rand van haar bontmuts met grote oorkleppen kon doorkijken. De kap van de kinderwagen waar ze in zat, duwde steeds als zij opkeek haar muts tot ver over haar ogen. Haar vader, die aan zijn telefoonscherm was gekluisterd vanwege de halve finale op het WK Voetbal, had het pas na een keer of twintig in de gaten. Hij draaide ongeduldig de kap van de wagen naar beneden, zij trok zorgeloos haar muts af en wij keken elkaar aan. Met een grote grijns, want we waren de enigen in de bus die op elkaar letten.
Toen ik om mij heen keek, zag ik wat deze prachtige peuter zag. Tientallen volwassenen, die allemaal op het scherm van hun telefoon staarden. Sommigen zaten te videobellen, anderen deden een spelletje. De meeste mensen scrolden fanatiek maar tegelijkertijd volstrekt ongeïnteresseerd langs nieuws en social media. Niemand keek op, niemand keek om. En dus keken het meisje en ik naar elkaar.
Korte lontjes en lange tenen
Lopend van de bushalte naar mijn hotel dacht ik na over de wereld waarin dit meisje opgroeit. Het is voor haar volkomen normaal dat volwassenen allemaal in hun eigen coconnetje zitten, op een schermpje staren en niet of nauwelijks aandacht aan elkaar schenken. Wat een akelig wereldbeeld… En ineens besefte ik dat dit precies is wat mij al langere tijd in uiteenlopende vormen zorgen baart.
We zien en horen meer dan ooit tevoren, maar we kijken en luisteren amper nog
Ik maak me zorgen om vriendinnen die in drukke gezinnen en ambitieuze banen het hoofd amper boven water houden. Ik maak me zorgen om de argeloze manier waarop we klimaatrapporten terzijde schuiven en heel graag blijven doen wat we altijd al deden. Ik maak me zorgen om opdrachtgevers die steeds kortere briefings maken en steeds meer verwachten. Ik maak me zorgen om de onverdraagzaamheid in onze samenleving, om de niet te stuiten behoefte op alles per direct commentaar te leveren, om de korte lontjes en de lange tenen. En ik realiseer me dat het allemaal om hetzelfde gaat: er ontstaat een groeiend tekort aan oprechte aandacht. Alles is vluchtig en blijft aan de oppervlakte. We scrollen door ons leven en nemen niet de tijd om ons ergens écht in te verdiepen of vast te bijten. We zien en horen meer dan ooit tevoren, maar we kijken en luisteren amper nog.
Aandacht
Aandacht. Voor mij een woord dat vanaf het begin van mijn carrière als freelance tekstschrijver juist centraal heeft gestaan. Aandacht voor mijn opdrachtgevers en voor het verhaal dat zij willen vertellen. Maar ook aandacht voor het werk dat ik oplever en voor de manier waarop ik dat doe. Aandacht voor persoonlijke ontmoetingen, voor een prettige plek om elkaar te spreken, voor een fijn gevoel dat de ander aan een interview overhoudt. Niet voor niets werden de woorden van de Amerikaanse schrijfster Maya Angelou mijn motto: “People may not remember what you did, or what you said. But they will always remember how you made them feel.”
De totale overkill aan informatie maakt ons murw, onverschillig en ook snel geïrriteerd
Aandacht is een schaars goed geworden. De totale overkill aan informatie maakt ons murw, onverschillig en ook snel geïrriteerd. Niet zo gek. Wanneer je voortdurend prikkels ontvangt en je brein vraagt om 1001 verschillende dingen te verwerken, dan is het verzoek van een kind of de vraag van een collega soms nét even teveel van het goede. Maar ik blijf aandacht centraal zetten. Sterker nog, ik maak AANDACHT mijn speerpunt voor 2023. Met de mooie woorden van mijn Vlaamse lievelingsdichter Herman de Coninck als uitgangspunt.
Er is hier. Er is tijd
Om overmorgen iets te hebben achtergelaten.
Daar moet je vandaag voor zorgen.
Voor sterfelijkheid.
Ik wil mooie gesprekken in plaats van vluchtige contacten. Ik wil diepgang in plaats van oppervlakkigheid. En ik wil het verschil maken met wat ik doe in plaats van de zoveelste tekst aan de berg informatie toe te voegen. “Wat je aandacht geeft, groeit”, zegt men wel. Nu weet ik inmiddels met een grote tuin in het buitengebied dat wat je geen aandacht geeft óók heel hard kan groeien… Maar de boodschap is duidelijk. Toch? Of was je met je aandacht alweer ergens anders?
